De jonge dwerg baalde er nog steeds van dat hij gered had moeten worden door Tauriel. Natuurlijk was hij haar er dankbaar voor - anders was hij nu dood geweest. Maar hij baalde er gewoon van. Wat moest ze nu niet van hem denken? Hij kon prima voor zichzelf zorgen. Ze hadden er nu allebei voor gekozen om samen te blijven, dus waren ze in Dale gaan wonen. Natuurlijk had Kili haar liever meegenomen naar The Lonely Mountain, maar je kan een elf niet dwingen ondergronds te gaan wonen. Nu liep Kili rustig door de heropbouwende stad, op zoek naar Tauriel. Hij was zelf wat te eten gaan halen - hij stierf van de honger. Niet letterlijk natuurlijk. Hij zwaaide de zak met eten op zijn rug en hield hem met één hand vast. De andere hand had hij nog steeds op het gevest van zijn zwaard liggen. Gewoon voor het geval dat. Hij wist dat Azog en Bolg de oorlog niet hadden overleefd, maar hij vertrouwde het nog niet helemaal. Azog... Toen hij aan de Ork dacht, dacht hij ook meteen aan Thorin. Waarom was hij nou dood? Kili had zijn oom als onsterfelijk gezien. En nu hij dat niet bleek te zijn, was dat toch een schok voor de Dwerg.

Hij schudde zijn gedachten van zich af en sprong van een van de Ruïnes af, toen hij Tauriel zag. Met een glimlach haalde hij een appel uit de zak, liep van achter op haar af en gooide toen de appel in een hoge boog naar haar toe, wetende dat ze hem allang gehoord had. "Heb je me gemist?" vroeg hij met een grijns.

"Daar weet je het antwoord wel op," Tauriel had zich omgedraaid en de appel gevangen zonder er ook maar naar te kijken. Kili glimlachte toen ze naar hem toe liep en hem op zijn voorhoofd kuste. Het viel hem nu wel op dat ze veranderde als hij weg was. Hij had het gezien. De blik in haar ogen veranderde. En hij snapte niet waarom. "Ik zat te denken, nu ik niet meer in Mirkwood welkom ben en dus geen lichtfeest van vieren, waarom doen we niet ons eigen lichtfeest? Vanavond zal er een mooie sterrenhemel en volle maan zijn." zei Tauriel. Kili rukte zijn gedachten los en keek haar weer aan. Hij knikte. "Natuurlijk. Misschien kunnen we ook wat te eten maken, speciaal voor het lichtfeest?" Het was een voorzichtig voorstel om te zorgen dat er niet alleen elvenbrood zou zijn. Kili had er niets op tegen, maar de Elfen schenen alleen maar groente te eten. En hij, als Dwerg zijnde, at veel vlees. Kili grinnikte, want hij snapte het nog steeds niet. Misschien vonden de elfen het zielig voor de gedode dieren? Hij wist het niet. Het maakte hem ook eigenlijk niet uit. Kili keek weer naar Tauriel, wachtend op antwoord.

Natuurlijk had Tauriel meteen door dat Kili wilde zorgen dat er ook vlees aanwezig zou zijn. Hij glimlachte naar Tauriel. Zij zelf at geen vlees. Natuurlijk had Kili geprobeerd haar over te halen, maar hij had haar keuze ook gerespecteerd. Hij hield niet van de groenten die de Elfen wel veel aten, en zij hield niet van het vlees dat de Dwergen aten. Dat kon, hij had ook niets anders verwacht. Hij merkte wel dat Tauriel wat onzeker begon te worden over hun relatie. Alsof ze moeilijk kon geloven dat hij echt iets voor haar voelde. Kili had daar geen last van. Hij hield van haar, en zij van hem. Zo was het gewoon. Hij was ervan overtuigd. “Goed idee, dat maakt het nog meer van ons en wie weet dat er later meerdere met ons mee zullen doen.” Kili glimlachte en kuste haar hand. "Ik ben er zeker van. Iedereen zal met ons mee willen feesten. Het enige ras dat niet uitgenodigd wordt zijn de Orks." glimlachte hij. Een subtiele hint dat hij de Elfen ook welkom zou heten. Hij had het niet erg op ze, maar langzamerhand leek zelfs Legolas af en toe wel mee te vallen. Kili grinnikte even in zichzelf. Als Thorin dat had gehoord...

-WOAH sorry! Dat het zo lang duurde en zo kort is...-