"Shh... Quiet!" Het paard stopte - hoe ironisch - midden in de hinnik met het geluid. Sunset rolde met haar ogen en zuchtte. Ze trok een keer zacht aan de teugels en het witte paard volgde haar het woud in. Ze waren hier al vaker geweest, maar toch vond het dier het niet fijn. Sunset begreep waarom - ze voelde de druk van het woud zelf ook. Voorzichtig leidde ze het paard tussen de bomen door, oplettend dat ze beide niet op wortels gingen staan. Dat kon resulteren in de dood namelijk. Geen goed idee. Het was al laat in de avond, maar gelukkig scheen de maan door de bomen en verlichtte de grond. En zowel Sunset's haar, als de vacht van het paard, leken licht te geven in de nacht. Het was namelijk spierwit. Het was niet echt de bedoeling geweest van de jonge Dunedain om weer fangorn in te gaan, maar toch was ze hier. De reden daarvan? Sporen. Voetsporen. En ze hoopte dat het van de andere Dunedain was, die ze alweer jaren terug in de storm was kwijt geraakt. Ze verwachtte het echter niet. Maar het was het proberen waard. Het paard stopte ineens, hief haar hoofd met een ruk. Dat was het teken voor Sunset om door haar benen te zakken, het paard los te laten en zelf zacht naar voren te sluipen. Er was iemand in de buurt. "Stranger, come forth and show yourself! Or meet my sword and fight until one of us meet Death!" Het meisje beet op haar lip. De stem kwam haar bekend voor, maar ze wist niet waarvan. Ze had over een groot deel van Middle-Earth gereist, en vele stemmen gehoord. Het meisje pakte haar boog van haar rug, pakte een pijl en terwijl ze een stap naar voren deed legde ze de pijl op de boog. Ze spande de pees en richtte op de man. "You'll be death before you've even reach me. Who are you?"

De man lachte. Dat was iets wat voor Sunset niet klopte. Ze hield hem onder schot - oke, dat zag hij niet, maar nog. Hij hoorde niet te lachen. "Jaren wacht ik op de dood, en nu ze me eindelijk aankijkt heeft ze het gezicht van een vrouw?" Bijna had ze de pijl in de schedel van de man laten vliegen, maar ze hield zich in. Hoe durfde hij. "Je vraagt mijn naam, maar geeft de jouwe niet. Dat is uiterst onbeleefd. Maar goed, als je mijn naam wil, kan je mijn naam krijgen. Mijn naam is Yern. Ik ben een lid van de Dunadain, en jaag op orks. Aan uw stem, dame, kan ik horen dat u geen elf bent. Dat maakt dat u mogelijk niet zo erg bent om mee te praten. Leg uw boog neer, en ik zal mijn zwaard neerleggen. Kom tevoorschijn, zodat ik tenminste kan zien wie me te slim af is geweest!" Sunset liet haar pijl iets terug veren. De Dunedain? De man legde inderdaad zijn zwaard neer. "Show yourself." zei hij. Aarzelend keek ze om haar heen. Waren er nog meer Rangers hier? Ze ontspande de boog, maar liet de pijl op de pees, en stapte het licht in. "I'm one of the Dunedain aswell. Are they here?" vroeg ze, nu verlegen en duidelijk minder sterk in haar schoenen. Tegen over iemand was ze altijd minder zeker. Als ze zich kon verschuilen kon ze zich nog altijd anders voordoen. Sterker. Minder kwetsbaar.

"Je bent één van hen maar je weet niet waar ze zijn?" Yern liep een trage cirkel om haar heen. Sunset spande haar spieren aan en richtte haar blik op een boom tegen over haar. Yern ging weer tegenover haar staan en keek haar recht aan. Kalm keek ze terug. "Kan je je bewering ook bewijzen, of moet ik je maar op je woord geloven en je zomaar meenemen naar mijn kamp?" Sunset trok één wenkbrauw op. "Dat laatste lijkt me niet heel verstandig." "Kan je me enige vorm van bewijs geven?" vroeg de man zacht. "Kaine." was het enige wat ze zei. Het was de naam van haar paard. Hij was, als een van de weinige, als veulen geboren bij de Dunedain. Bijna elke ranger kende het paard wel. Sunset floot zachtjes en het witte paard kwam naar hen toe lopen. Ze aaide het dier over de neus en draaide zich naar Yern. "Dit lijkt me genoeg. Ik ben mijn groep jaren geleden kwijt geraakt in een grote storm. Ik ben opzoek naar ze... Maar Orks - en andere wezens - maken het er niet makkelijker op."

Uit het niets pakte Yern haar arm, liet zich vallen en trok haar mee naar de grond. "De Uruk-Hai zijn in de buurt," zei hij zachtjes tegen haar. Hoe wist hij dat? Verbaast keek ze hem aan, toen ze het langzaam begreep. Hij was een half-elf. Yern hief zijn hoofd en keek tussen de bomen door. "Luister, Sunset. Ga hier naar het noorden tot je een rivier tegenkomt. Je zal daar de Denadain vinden. Ik probeer de orks op te houden, maar ik weet niet hoe lang ik dat trek." Wat? Hij wilde alleen gaan vechten? Sunset had haar mond al open gedaan om hem tegen te spreken, maar hij schreeuwde haar dat ze moest gaan. Geschrokken sprong ze overeind, sprong op haar paard en spoorde Kaine aan. Het witte paard aarzelde even, maar galoppeerde toen toch aan. Na even gereden te hebben, bleef de hengst geschrokken staan. Sunset keek verbaast om zich heen, toen ze zichzelf wit voelde wegtrekken. De Uruk-Hai kwamen er niet aan, ze waren er al! Meteen pakte ze haar boog, zette er een pijl op en spoorde Kaine hard aan. De hengst sprong naar voren en galoppeerde zo vlak als hij kon, terwijl Sunset een aantal pijlen afschoot. Ze dreef de hengst zo snel mogelijk naar het noorden, maar zag al dat de groep zich in dezelfde richting trok. Ze versperden haar de weg. Waarschijnlijk onbedoeld, zij was het niet echte doelwit, maar ze zouden zich niet op haar inhouden.

Er was iets met de man. Hij leek helemaal niet bang te zijn. Hij leek helemaal niet bang om te sterven. Terwijl zij er alles aan deed om te blijven leven, leek hij de situatie voor zichzelf juist zo gevaarlijk mogelijk te willen maken. Iets waar ze niets van snapte. Sunset schoot pijl na pijl af, en voelde het gewicht op haar rug van de koker steeds lichter worden. Ze had niet veel pijlen meer. Het meisje bedacht zich, draaide de witte hengst om, sprintte terug naar Yern. Met één beweging had ze de man op haar paard getrokken, spoorde het paard opnieuw aan en schoot pijlen af naar het deel waar de Orks het minste waren. Er ontstond een opening en ze dreef haar paard opnieuw aan. Het witte dier schoot door de opening heen en Sunset hield hem pas in toen ze geen Ork meer zag. Ze zouden zo wel naar de Dunadain gaan. Ze sprong van haar paard af en keek Yern bijna boos aan. "Ben je gek geworden? Wat bezield je om in je eentje tegen een hele groep te gaan vechten?! Aangezien je mij wegstuurde verwacht ik dat je dat van plan was."

De man was al eerder dan zij van haar paard gesprongen en keek haar woedend aan. Rustig bleef ze staan, met haar armen over elkaar. "Je hoeft niet zo te schre-" ze stopte midden in haar zin toen haar paard zijn oren in zijn nek legde, ze hoorde het geluid van een pijl en een explosie van pijn in haar rug volgde. Ze viel voorover op de grond, beet op haar tong om het niet uit te schreeuwen. Ze krulde zich op en wist met moeite de pijl uit haar rug te krijgen. Trillend keek ze op en zag de man met zijn zwaard op de Orc afgaan. Haar blikveld vertroebelde af en toe. Ze scheurde een stuk van haar shirt af, sloeg het om haar rug en wilde het strak vast binden, zodat het bloedden stopte, maar haar handen trilden te erg, ze kreeg het niet voor elkaar. Ze keek opnieuw naar de man, met de verwachting dat deze de Orc nu al wel had gedood. Waarom had hij zo tegen haar staan schreeuwen?