<sub>Rustig reed de Elf op haar paard over de grote vlaktes. Zoals altijd had ze een zeer trotse houding, zelfs op de rug van een paard. Rine droeg een zeker trots met zich mee, en die liet ze ook altijd zich. Enkel al aan haar houding konden mensen zien dat ze zich niet met haar moesten bemoeien als ze dat niet wilde. Ze dulden geen tegenspraak en ook daar kwamen mensen zeer snel achter.
Rine moest maar naar achter gaan zitten of Raigh verminderde al en kwam uiteindelijk tot stilstand. Beide keken ze naar de twee figuren iets verder op. Een Orc die één of andere persoon aan het besluipen was. Lang twijfelde de vrouw niet of ze gaf het beest onder haar benen en het grijze paard zetten zich hard af. Aan een hoge snelheid liepen ze op de Orc af. Het was onmogelijk dat een normaal wezen de snelheid zou kunnen bijhouden. Ondertussen ging de Elf recht staan op de rug van het paard, alsof dat het allemaal niets was. Ze bleef zonder moeiten staan, en trok beide zwaarden die ze bij zich droeg uit hun scheden. De afstand tussen de vijand en zijn zelf werd als maar kleiner en wanneer dat ze de kans zag zetten ze zich af. Ze vloog haast van haar paard. Om langer de lucht in de kunnen blijven maakten ze een salto waarna haar benen hard tegen de Orc zijn rug terecht kwamen en het wezen naar voor de grond op landen. In dezelfde beweging boorde Rine één zwaard in het hoofd, en het andere in de nek van de Orc. Het levenloze lichaam onder haar maakten nog even een beweging maar bleef daarna stil. Ze trok de zwaarden weer uit het lichaam, en terwijl ze recht stond bleef ze op haar slachtoffer staan. Haar ogen waren strak gericht op de persoon die ze zonet hard ‘gered’. ‘Het is maar goed dat ik in de buurt was, dadelijk moest jij die mooie kleren van je nog vies maken.’ Rine haar kleren waren totaal iets anders. Ze waren gemaakt door Dwarfs, en dat was duidelijk te merken.



&Thranduil</sub>

Thranduil was gewaarschuwd over Orcs in de Iron Hills op weg naar Mirkwood. Thranduil had zijn leger gestuurd naar de Iron Hills en na het goede bericht dat het grootste deel van het Orc leger was uitgeroeid ging hij op pad naar de leider van de Iron Hills. Met twee elfen aan zijn zij die hij later die dag op pad had gestuurd was hij nu nog alleen over met zijn Elk. Zonder enige vaart ging hij over het open land. Hij haastte zich niet naar de leider en zag wel of hij uiteindelijk ook daar naar toe zou gaan. Misschien maakte hij er wel een mooi ritje van en ging hij terug naar huis wanneer hij daar weer zin in had. Hij werd onderbroken door vies gerochel. Thranduil keek op en zag zo'n vies mormel van een Orc zijn kant op rennen. Thranduil liet zich van zijn Elk afglijden en trok zijn zwaard. Hij wilde zo juist het mormel aanvallen maar hij werd onderbroken door een vrouw die de Orc binnen enkele seconde gedood had. Thranduil moest toegeven dat hij onder de indruk was. Hij had de vrouw niet aan zien komen en dat terwijl ze makkelijk in zijn zicht veld had kunnen zijn. Hij liet zijn zwaard terug glijden in de schede. ‘Het is maar goed dat ik in de buurt was, dadelijk moest jij die mooie kleren van je nog vies maken.’ Thranduil keek de vrouw lichtelijk arrogant aan.
"Daarvoor zal ik u danken." Een niet gemeende glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knikte net zo vriendelijk naar haar. "Ik hoef u zeker niet te vragen of u het wel red alleen in dit land. Zo te zien vermaakt u zich prima." Zei Thranduil. Hij kwam op de vrouw aflopen en rustig liep hij rond de vrouw. Ze was een elf zo te zien, haar kleding was alleen niet van de elfen. Vreemd, de meeste elfen ware te trots om iets van een andere te dragen.
"Wat was u naam ook al weer?" Vroeg hij alsof de vrouw zich had voorgesteld.

_{Een heel kleine glimlach verscheen op de vrouw haar lippen, maar die verdween sneller dan hij was verschenen. ‘Ik heb mij altijd prima weten te redden.’ haar twee zwaarden veegde ze af met een zakdoek die ze uit één van haar zakken nam. De twee zwaarden waren duidelijk gemaakt door Elven. Dat kon zelfs de kleinste Hobbit nog zien. Ondertussen stapte ze van de Orc af zonder er nog een blik op te richten. Nee, ze wende haar blik geen seconde meer af van de persoon voor zich, zelfs niet toen Raigho terug aan kwam wandelen en naast haar tot stilstand kwam.
‘Noem me maar Rainyaviel.’ sprak de elf. Haar hand liet hij glijden over de neus van Raigho. Het paard had zoals gewoonlijk geen tuig aan, zelfs geen hoofdstel want had was niet nodig. Haar ogen liet ze ondertussen over de man heen glijden. Van emotie was er niet meteen iets te merken op haar gezicht, en ze leek ook totaal niet onder de indruk te zijn. ‘Ik denk dat het niet nodig is om te vragen wie U bent?’ een normale persoon zou vast een buiging maken, maar Rainyaviel niet. De vrouw bleef recht staan, en had haast dezelfde houding als Thranduil. ‘Wat doet U hier helemaal alleen in dit gebied? U moet moediger zijn dan ik mij ooit had kunnen inbeelden als U hier bent zonder ook maar één soldaatje om U te beschermen.’ door het zwart rond haar ogen staken haar ogen zeer goed af, en waren ze eens zo opvallend. Rine wist precies wie ze voor zich had, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich minderwaardig ging gedragen. Waarom zou iemand zich ook minderwaardig gedragen als hij of zij zich niet zo voelde.}

Een gemaakte glimlach verscheen op het gezicht van Thranduil. Natuurlijk had ze zich prima weten te vermaken, daar zag ze ook wel naar uit. Hij keek kort naar de Orc die nog een paar lichte stuiptrekkingen had en daarna was gaan hemelen.
'Reinyaviel." Herhaalde Thranduil haar naam. Meer voor zichzelf dan voor haar. Hij had het gevoel dat hij haar naam moest onthouden. Misschien niet perse als vijand zelfs. Al zou Thranduil later die beslissing nemen. Toen hij zijn rondje om haar had afgemaakt en haar van top tot teen had kunnen bekijken stond hij stil voor haar. Ze zag er... Bijzonder uit, zeker voor een elf die hun uiterlijk het belangrijkst vonden boven alles. ‘Ik denk dat het niet nodig is om te vragen wie U bent?’ Thranduil was zich ook niet van plan om voor te stellen. De meeste wezens wisten wel wie hij was en als het niet wisten dan kwamen ze daar snel genoeg achter, op een misschien iets minder fijne manier.
"Ik heb mijn soldaatjes niet nodig." Hij sprak het word soldaatjes uit alsof het iets minderwaardigs was. Natuurlijk zag Thranduil zijn soldaten niet als iets minderwaardigs. Hij had het beste leger wat er in middel aarde er maar kon zijn.
"Ondanks dat u mijn soldaten niet kan zien betekend niet dat ze er niet zijn." Zei Thranduil met een lichte grijns. Hij had oren en ogen over al als dat nodig was. En als hij dat niet had dan had hij altijd zichzelf nog. Thranduil vocht al van kleins af aan en toen hij oud genoeg was om in het leger van zijn vader te vechten, stond hij aan front.
"Misschien kan je mij vertellen wat U doet hier alleen?" Vroeg Thranduil.

_{‘Bent u klaar met kijken?’ vroeg ze. Meestal vroegen vrouwen of het uitzicht de man beviel, maar dat was iets dat Rainyaviel niet moest weten. Natuurlijk viel het haar op dat Thranduil haar aan het bekijken was. Dat zou iedereen wel kunnen opmerken, en ondanks ze het niet onaangenaam vond, vond ze het ook niet prettig. Als ze wilde dat mannen naar haar keken dan ging ze wel naar één of ander café in opvallende kledij. Niet dat haar kleding niet al op viel. Ze vroeg zich af hoe andere Elven gingen reageren als ze zich in hun steden bevond. Het was niet zo dat Dwarfs de beste vrienden waren van het oh-zo-mooie elven ras.
Rainyaviel haalde haar schouders op bij de opmerking die de man maakten over zijn soldaten. ‘Misschien.’ sprak ze. Aan haar toon was niet precies uit te maken wat ze er juist mee bedoelde. Rine was er ook nog niet uit of ze de persoon voor haar als vriend moest houden. Het kon hard in haar nadeel komen als ze daar vertrok als vijand.
‘Dat is precies wat ik tegen iedereen zeg. Het is niet omdat je mij niet kan zien dat ik er niet ben.’ het was iets dat ze vooral tegen haar vijanden zei. Door de jaren heen had Rine zeer veel vijanden gemaakt, waarvan de meeste al lang onder de grond lagen. ‘Dat natuurlijk enkel als ik ze laat leven.’ haar kin hield ze iets omhoog. Velen zouden niet zo maar tegen Thranduil praten. De meeste zouden wel weten dat het niet beleefd was om heel de tijd in iemands ogen te kijken, maar toch deed de vrouw het. Misschien was het om haar dominantie te laten zien. Om aan de man te laten merken dat ze meer was dan één of andere zwerver. Dat hij geen indruk op haar maakten. ‘Niks speciaal. Reizen, Koninklijke wezens redden van orcs.’ en daarbij gebaarde ze even naar het lijk dat op de grond lag. Het was dat die monsters vaak niks bruikbaars bij hadden, anders had ze zijn zakken doorzocht, maar Rine ging geen tijd verliezen.}

Haar brutaliteit vond Thranduil wel leuk. Hij kon er niet om lachen, maar hij vond het wel grappig dat ze zo durfde. Bij de meeste wezens was hij gevreesd. En toch had hij het gevoel dat het Rainyaviel precies hetzelfde was. Ze deed er alleen wat anders mee. Ze ging niet op haar knieën zitten en hield niet braaf haar mond. De mondhoek van Thranduil gleed lichtjes omhoog. Ze had lef en daar hield de elfen koning wel van. ‘Dat is precies wat ik tegen iedereen zeg. Het is niet omdat je mij niet kan zien dat ik er niet ben.’ Thranduil keek haar vragend aan. Wat wilde ze bereiken met die woorden? Dat hij haar een schouderklopje zou geven?
'Mooi zo.' Zei Thranduil zonder enige emotie in zijn stem. Hij was er niet van onder de indruk, het kon hem vrij weinig schelen wat ze zei tegen wie. Haar toevoeging deed nog minder met Thranduil.
'Dat is helemaal aan u.' Zei Thranduil met een neerbuigende ondertoon. Een gespeelde glimlach verscheen op zijn gezicht. De vrouw zou wel leren met der tijd dat Thranduil geen persoon was van praatjes. Hij wilde het zien, anders deed het vrij weinig met hem. ‘Niks speciaal. Reizen, Koninklijke wezens redden van orcs.’ Thranduil trok een wenkbrauw op.
'Nogmaals mijn dank, als u er niet was geweest had ik het zelf afgehandeld.' Sprak Thranduil licht geamuseerd om zijn eigen grap. 'Ik stel u voor om mee te reizen naar de leider van the Iron Hills. Ik was onderweg naar hem om zijn Orc probleempje te bespreken. Als u niet mee wilt helpen met zijn probleem, kunt U misschien wat goudstukken als winst mee slepen uit U uitzonderlijke moedige daad om de Koning van elfen te redden van één Orc.' Sprak Thranduil met dezelfde neerbuigende ondertoon. 'Al moeten we het verhaal misschien wat aanpassen naar 100 Orcs.' Stelde Thranduil voor.

_{Terwijl de andere persoon nog wel eens een gemaakte glimlach op zijn lippen liet verschijnen keek Rine hem alleen maar serieus aan. In het leven had je geen tijd om overal om te lachen en wat dan ook. ‘En dat willen we niet hé, dat U zelf iets moet doen?’ vroeg Rine, maar er speelde toch een geamuseerde blik op haar gelaat bij die woorden, al was die niet duidelijk te zien. ‘Ik zou dat orc probleempje natuurlijk ook kunne proberen op te lossen. Ze zijn niet moeilijk te doden als je weet hoe, en ik ben er zeker van dat het met U hulp nog eens zo makkelijk zou gaan.’ ondertussen begaf Rine zich terug naar haar paard en zonder moeiten sprong ze op de rug van het beest. ‘Tenzij je alles natuurlijk eerst wilt bespreken met de leider van de Iron Hills om het probleem ondertussen erger te laten worden. De keuzen is geheel aan U.’ met één hand nam ze de manen van haar hengst vast terwijl dat ze aan het wachten was op antwoord. Hij zag er niet het type uit om op zo een avontuur te gaan, maar geen enkele elf zag er echt zo uit. Hoe dan ook was zij van plan om zelf de bron van het probleem te gaan zoeken. Had ze ook weer wat tijd dat gevuld werd.}

Thranduil Negeerde haar eerste woorden. Als zij vond dat Thranduil geen persoon was die in oorlog zou vechten had ze het mooi mis. Maar waarom zou hij zich er druk om maken, hij hoefde zich niet te verdedigen tegen over haar. ‘Ik zou dat orc probleempje natuurlijk ook kunne proberen op te lossen. Ze zijn niet moeilijk te doden als je weet hoe, en ik ben er zeker van dat het met U hulp nog eens zo makkelijk zou gaan. Tenzij je alles natuurlijk eerst wilt bespreken met de leider van de Iron Hills om het probleem ondertussen erger te laten worden. De keuzen is geheel aan U.’ Thranduil deed hetzelfde als Rianyaviel en ging op zijn Elk zitten.
'Ik zou graag het probleem gelijk oplossen. Maar ik ben niet de leider van the Iron Hills. Ik mag geen beslissingen maken over the Iron Hills en als de leider vraagt naar mijn komst kan ik nu niets anders doen dan naar hem toe komen.' Legde Thranduil uit. Daarbij kon het hem ook vrij weinig schelen. Als hij het gevaar niet zag voor Mirkwood zou hij rechts om keer maken. Een paar van zijn soldaten sturen om goeie vrienden te blijven, maar ook niet meer. Mensen zijn veelste trots om hulp te vragen, vandaar dat Thranduil het serieus nam en ook daad werkelijk op kwam dagen.
'En als ik U was zou ik mee gaan. De Leider zou uw vecht kunsten zeker op prijs stellen.' Zei Thranduil.  

Bij de woorden van de man kantelde de vrouw haar hoofd wat. Dat was precies de reden dat zij het niet erg vond om alleen te zijn. Om geen leider te hebben die besloot wat zij wel en niet mocht doen. Niemand hield Rine tegen als ze echt wat wilde doen, en werkelijk niemand moest denken dat ze baas konden zijn over haar. Ze was zelf haar enige baas. Wijselijk hield ze echter haar mond. Er waren genoeg dingen die ze kon zeggen maar ze moest serieus blijven. Thranduil had een zeer hoge status, één die dat Rine zeker wel kon gebruiken.
Een langere tijd bleef Rine de man aan kijken zonder een woord te zeggen. Ze bewoog zelf amper en was vrij diep aan het nadenken. Ze kon gerust met hem mee gaan, maar dan niet voor hem of de andere persoon een pleziertje te doen. ‘Het kan vast geen kwaad om te horen wat hij te zeggen heeft.’ en op dat moment gaf ze zacht benen en Raigho ging in beweging en ze reden in de juiste richting. ‘Maar als het mij niet aan staat ben ik daar weg. Zo een probleem lost zichzelf niet op.’ de kans was zelfs zeer groot dat ze misschien niet eens meer wilde helpen. Als de ander te lastig deed, of haar gewoon niet aan stond konden ze hun probleempje lekker zelf proberen op te lossen.