De ochtend was aangebroken in Mirkwood en Thranduil was als gewoonlijk al eerder op dan de eerste vogels die hun lied zongen. Al waren er nog maar weinig vogels over na dat de reusachtige spinnen hun plaats hadden gevonden in Mirkwood. Toch voelde Thranduil niet de drang om daar verandering in te brengen. Gekleed in zijn gewaad en zijn kroon van takken op zijn hoofd stapte hij door de poorten van Mirkwood. Zijn bediendes had hij weg gestuurd zodra ze achter hen aan liepen. Hij wou deze ochtend alleen zijn in zijn woud. Thranduil bleef voor korte tijd op het pad totdat hij zeker wist dat hij uit het zicht was van zijn bediendes. Daarna stapte hij af van het pad. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Het was een verademing om even Koning af te zijn. Niet dat Thranduil geen Koning wilde zijn.

Thranduil liep geruisloos tussen de bomen door. Maakte met een scherpe steen kleine markeringen in de bomen. Niet dat hij de weg kon kwijt raken in dit woud. Maar ergens leek het hem een veilig idee. Thranduil bleef stil staan toen hij geritsel hoorde aan de andere kant. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog, wie was er zo dom om alleen door Mirkwood te lopen deze dagen? Thranduil liep geruisloos naar voren en zag de man die zo dom was omdat te doen.
"U heeft moed een voet te zetten op mijn land." Sprak de koning rustig. Hij hield zijn hoofd een klein beetje schuin en nam de persoon op. "Wat brengt u hier?" Vroeg de man.

& Yern